Nie zależnie od tego, czy wznosimy obiekty metodą tradycyjną, czy korzystamy z najnowszych nowinek technicznym. Bez względu na to, czy budujemy z drewna, stali czy betonu, zawsze znajdziemy elelementy, które wymagają zbrojenia. Przykładowo w hali wykonanej na pierwszy rzut oka w zupełności ze stali pod ziemią znajdują się fundamenty. Takie elementy nazywamy kompozytami żelbetowymi, ponieważ składają się one ze stali oraz betonu. O ile wszyscy dostrzegają zalety betonu i doceniają jego uniwersalność, o tyle stal do zbrojenia, choć nie widoczna, pełni nie mniej ważną funkcję. Razem tworząc trwałe konstrukcje, spełniające swoją rolę przez wiele lat.

Stal i beton – idealna para.

Beton cechuje duża wytrzymałość na ściskanie, natomiast nie posiada on dużej odporności na rozciąganie. W betonowych konstrukcjach pod wpływem sił rozciągających powstają rysy, które mogą doprowadzić do obniżenia jej walorów użytkowych, a w skrajnych sytuacjach może nastąpić zniszczenie sygnalizowane bądź nie. W związku z tym do kompozytu dodawana jest stal w postaci prętów zbrojeniowych, która cechuje się wysoką odpornością na rozciąganie. Rys w zupełności nie da się wyeliminować, jednak można je skutecznie zmniejszyć. Połączenie te daje na tyle satysfakcjonujący efekt, że od XIX wieku jest ono systematycznie wykorzystywane w budownictwie.

Stal do zbrojenia – zbrojenie.

Zbrojenie może występować w wielu formach np. w postaci siatek, prętów lub innych materiałów zwiększających wytrzymałość betonu na rozciąganie. Jednak najczęściej stosowanym zbrojeniem jest drut zbrojeniowy skręcony w sposób zależny od pracy konstrukcji. W tym celu zazwyczaj wykorzystuje się pręty żebrowane, które zapewniają odpowiednią przyczepność betonu do stali, co jest niezwykle ważne przy zwiększeniu wytrzymałości końcowej. Ową przyczepność może także zagwarantować delikatne skorodowanie stali. Poza prętami żebrowanymi dopuszczalne jest także stosowanie prętów gładkich – niższej klasy.